Η αισθητική της απαγόρευσης του καπνίσματος

Πριν από ένα μήνα μας (ξανα)ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού η απαγόρευση του καπνίσματος και αυτή τη φορά μάλλον ήρθε για να μείνει. Τι μπορεί να ενδιαφέρει αυτό ένα καλλιτεχνικό-φωτογραφικό ιστολόγιο, θα μου πείτε. Επειδή η συζήτηση για το αν είναι σωστό μέτρο ή όχι είναι πέρα από τα όρια αυτού του ιστολογίου (αν και όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε του καπνού λίγο ως πολύ) θα ήθελα να σταθώ στην αισθητική πλευρά του όλου θέματος. Σε πρόσφατη επίσκεψη των καλλιτεχνών σε γνωστό ουζερί της συμπρωτεύουσας είδαμε πολύ κόσμο να κάθεται όρθιος έξω από το μαγαζί με το ρακοπότηρο στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο. Σίγουρα μια όχι και τόσο όμορφη εικόνα για οποιοδήποτε δρόμο. Σε αντίστοιχη βόλτα στην νότια Ιταλία παλαιότερα βλέπαμε κόσμο να καπνίζει στο δρόμο περπατώντας μέχρι να φτάσει στο μαγαζί όπου πήγαινε. Φανταστείτε ένα ζευγάρι να περπατά σε μια πλατεία κρατημένοι ο ένας από το χέρι του άλλου και στα ελεύθερα χέρια τους να υπάρχουν τσιγάρα. Αν και καπνιστές λοιπόν αποφασίσαμε να μην τραβήξουμε αυτή τη φωτογραφία γιατί το κάπνισμα στο δρόμο κατέστρεψε μια κατά τα άλλα ειδυλλιακή εικόνα.
Η σύγχρονη εποχή, μας καταστρέφει καθημερινά την αισθητική και οπτική αντίληψη. Ο τεράστιος όγκος πληροφοριών που αντιμετωπίζουμε οπτικά στις πόλεις και οι ρυθμοί ταχύτητας που έχουν επιβληθεί στον "προηγμένο" κόσμο δεν μας επιτρέπουν να αφομοιώσουμε σωστά και να αντιληφθούμε την αισθητική των πραγμάτων γύρω μας είτε αυτά αφορούν τους ανθρώπους που προσπερνούμε στο δρόμο είτε ακόμη και τα κτήρια των πόλεων, έστω και αν τα χαρακτηρίζουμε γκρίζα, μουντά και ακαλαίσθητα. Η πληροφορία που δεχόμαστε από τις διαφημιστικές εικόνες γύρω μας είναι και αυτή αποσπασματική λόγω των τεραστίων διαστάσεων τους που απέχει πολύ από το μέγεθος παρατήρησης μιας φωτογραφίας από κοντινή απόσταση. Έτσι χάνεται και η καλαίσθητη πλευρά κάποιων τέτοιων εικόνων και αυτό που μένει είναι μόνο το μήνυμα που θέλουν να μας στείλουν.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν ήρθε να προστεθεί και το κάπνισμα στους δρόμους. Μια εικόνα που συμπληρώνει το παζλ της ακαλαισθησίας. Και με τις ευλογίες του κράτους αυτή τη φορά. Όχι ότι περιμέναμε και τίποτα καλύτερο. Ας είναι. Οι καλλιτέχνες για να είναι τέτοιοι πρέπει και τώρα να μπορέσουν να δημιουργήσουν και σε αυτές τις συνθήκες. Άλλωστε αυτό είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Η ικανότητά τους να ανακαλύπτουν την αισθητική στον κόσμο γύρω τους και μέσω μιας Ιδέας και της Τέχνης τους να τη μεταφράζουν σε ένα απτό δημιούργημα.

Και ο Garry Winogrand θα έλεγε: "Όλα τα πράγματα είναι φωτογραφήσιμα".