Με αφορμή μια παράσταση...

Παρακολουθώντας την παράσταση της θεατρικής ομάδας «Έναυσμα» στα πλαίσια του διημέρου των Αγωνιστικών Κινήσεων στη Θεσσαλονίκη δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο να γράψω κάτι για αυτή. Όντας για πολλά χρόνια μέλος της ομάδας «Έναυσμα» δεν θα κρύψω και τη συγκίνησή μου για το ότι ένα νέο δυναμικό την έχει πλαισιώσει (μαζί με κάποιους από τους παλιούς) και συνεχίζει πολύ καλά αυτό που είχαμε ξεκινήσει.

Το κείμενο που επέλεξαν να ανεβάσουν στη σκηνή αυτά τα παιδιά δεν ήταν ένα τυχαίο κείμενο. Δεν ήταν ένα έργο από τα γνωστά που «παίζουν» στο χώρο, που μας λένε λίγο-πολύ μία από τα ίδια. Είναι το έργο ενός νέου παιδιού, που προσπάθησε και κατάφερε να μεταφέρει σε θεατρικό λόγο τον παραλογισμό της επίθεσης που βιώνουμε όλοι καθημερινά από το σύστημα και τους εκφραστές του. Και μάλιστα τα κατάφερε και καλά. Αναπαράγοντας και αποδομώντας  όλα τα σάπια ιδεολογήματα που μας πλασάρουν καθημερινά από τα ΜΜΕ και την εκκλησία μέχρι την ίδια την κυβέρνηση και αυτούς καθαυτούς τους εκπροσώπους του συστήματος. Με λίγα λόγια ο Κωστάκης δημιούργησε ένα θεατρικό έργο βασισμένο σε αυτά που συζητάνε και βιώνουν καθημερινά ο κάθε εργαζόμενος, ο κάθε νεολαίος, ο κάθε απολυμένος. Διακωμωδώντας τις περισσότερες πλευρές του συστήματος μέχρι το σημείο της καρικατούρας (ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εμφανίζεται στο πρόσωπο της Πάρις Χίλτον), αλλά με καυστική γλώσσα απέναντί τους, το έργο «Το αφεντικό έχει πάντα δίκιο» είναι γραμμένο από ένα νέο για όλους τους νέους και όχι μόνο.

Η προσπάθεια λοιπόν αυτών των παιδιών αξίζει πολλά περισσότερα από ένα απλό χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης. Και πρέπει να συνεχιστεί. Γιατί σε καιρούς που η Τέχνη που παράγεται δεν αντιστοιχεί στον παλμό της εποχής, τέτοιες προσπάθειες στέκονται σα φάρος στο πέλαγος της μαυρίλας και της μιζέριας που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου. Κι ας μη θεωρούν κάποιοι αυτά τα παιδιά «καλλιτέχνες» με την κρατούσα άποψη για τον όρο. Άλλωστε δεν τον χρειάζονται και δεν τον ζήτησαν ποτέ. Είναι όμως πραγματικοί καλλιτέχνες στην καρδιά όλων μας και όλων όσων αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή, για μια άλλη κοινωνία.