Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Λέει η φωτογραφία την αλήθεια;

Η πιο σωστά: Θέλουμε να λέει η φωτογραφία την αλήθεια;
Η φωτογραφία από τη φύση της είναι φτιαγμένη να λέει την αλήθεια. Η αντικειμενικότητα του φακού είναι κάτι το δεδομένο για όλους όσους έχουν έστω και μία φορά στη ζωή τους πατήσει το πλήκτρο που απελευθερώνει τον φωτοφράκτη μπροστά από το φωτοευαίσθητο υλικό. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος κάνοντάς το αυτό θέλει να πει ψέματα; Ή καλύτερα να εκφράσει την αντικειμενικότητα με τον υποκειμενικό του τρόπο;
Ο καλλιτέχνης, φύση ανατρεπτική και επαμφοτερίζουσα, μπορεί να επιλέξει. Αν η ιδέα που θέλει να μετατρέψει σε φωτογραφική εικόνα είναι τέτοια που δεν τον εξυπηρετούν τα "ορθόδοξα" φωτογραφικά μέσα, τότε έχει να επιλέξει μία σωρεία άλλων που τον εξυπηρετούν. Με άλλα λόγια μπορεί να κάνει μία φωτογραφία που δε θα "λέει" ακριβώς την αλήθεια. Πολλά τα παραδείγματα και από την ιστορία της φωτογραφίας και από τα κινήματα που επηρεάστηκε, όπως αυτά του 20ού αιώνα (ιμπρεσιονισμός, αφηρημένος εξπρεσιονισμός, κα).
Το κατά πόσο αυτό είναι "σωστό" ή όχι δεν θεωρούμε ότι πρέπει να το συζητάμε καθώς στην Τέχνη δεν υπάρχει "σωστό" και "λάθος". Υπάρχει μόνο αυτό που θέλει να πει ο καλλιτέχνης, αυτό που θέλει να μεταδώσει. Και αυτό δεν είναι υποχρεωτικό (ΚΑΙ στην περίπτωση της φωτογραφίας) να υπακούει στην πραγματικότητα, ή καλύτερα στην κοινή αντίληψη που έχουμε γι' αυτή.
Μέσα υπάρχουν πολλά. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα σύγχρονα ψηφιακά προγράμματα που μπορούν ακόμα και να δημιουργήσουν από την αρχή μία εικόνα χωρίς την παρέμβαση της φωτογραφικής μηχανής. Υπάρχουν δυνατότητες αρκετές και στις παλιές μεθόδους που εδώ και πολλά χρόνια χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες φωτογράφοι για να ερμηνεύσουν τον κόσμο που παρατηρούν και φωτογραφίζουν με βάση τη δική τους υποκειμενική ματιά. Μια διαφορετική ερμηνεία της πραγματικότητας δεν σημαίνει απαραίτητα και άρνησή της. Αυτό θα αποτελούσε άρνηση της φωτογραφικής τεχνικής. Σημαίνει όμως νέα ματιά, νέα προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου και σίγουρα μια νέα προσέγγιση στο ίδιο μέσο που υπηρετούμε.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Που πάει η φωτογραφία όταν τη διαγράφουμε;

Όπως έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενη ανάρτηση, το τελευταίο διάστημα τους καλλιτέχνες τους απασχολούν (και) οι διαφορές αποτύπωσης της φωτογραφικής εικόνας σε διαφορετικά μέσα. Αυτό φυσικά, νομίζουμε, ότι έχει απασχολήσει κάθε καλλιτέχνη φωτογράφο την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. Δηλαδή ποιο από τα υπάρχοντα μέσα θα χρησιμοποιήσει για να υπηρετήσει την τέχνη του; Με λίγα λόγια το ερώτημα υπάρχει ακόμα: αναλογική ή ψηφιακή φωτογραφία; Βέβαια, στις σημερινές εποχές επέλασης της ψηφιακής φωτογραφίας, σε πολλούς το παραπάνω ερώτημα φαίνεται ίσως παρωχημένο έως και ατυχές. Εμείς όμως επιλέγουμε να το θέτουμε, ακόμα και σήμερα, γιατί έτσι θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα.
Μία από τις πλευρές του όλου θέματος είναι τι συμβαίνει με τις φωτογραφίες που (εύκολα) διαγράφουμε από τη μνήμη της φωτογραφικής μας μηχανής ή του υπολογιστή; Πού πάνε; Σε ποιον παράδεισο των εικόνων; Η ευκολία της διαγραφής μιας ατυχούς φωτογραφίας ή απλά μιας φωτογραφίας που δεν μας αρέσει στην οθόνη της μηχανής μας είναι κάτι καινούριο στην Τέχνη μας. Χωρίς να την εξετάσουμε καν με τον τρόπο που αρμόζει σε κάθε φωτογραφία, δηλαδή τυπωμένη έστω σε ένα μικρό μέγεθος, την καταδικάζουμε πριν ακόμη ολοκληρώσει την "αποστολή" της, στέλνοντάς την στον εν λόγω παράδεισο. Αυτό από την άλλη μας έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα ασφάλειας και χαμηλού κόστους, που οδηγεί στο να φωτογραφίζουμε με διαφορετικά κριτήρια από ότι παλαιότερα. Ενώ δηλαδή παλαιότερα θα προσέχαμε περισσότερο τη σύνθεσή μας, γνωρίζοντας ότι τα λάθη δεν συγχωρούνται, στη σημερινή εποχή η συγκεκριμένη ευκολία μας έχει κάνει να αλλάξουμε αισθητική. Την έχει κάνει πιο "γρήγορη", πιο αρμόζουσα στις σημερινές συνθήκες ζωής που θέλουν τον άνθρωπο να "τρέχει να προλάβει" και τις ελεύθερες ώρες του να κοιτάει μια οθόνη. Δεν υπάρχει πλέον το στοιχείο της προσμονής, της καθαρά φωτογραφικής ανάγνωσης μιας εικόνας, που είναι μια αργή διαδικασία. Όπως παύει να υπάρχει και η λεγόμενη "δυαδικότητα" της φωτογραφίας, έννοια εισηγμένη από τον Gary Winogrand. Ότι δηλαδή όταν φωτογραφίζουμε μέσα από το σκόπευτρό μας βλέπουμε τη ζωή ενώ στο σκοτεινό θάλαμο βλέπουμε φωτογραφίες.
Αυτό λοιπόν που θεωρούμε εμείς ότι πρέπει να σκέφτονται οι χρησιμοποιούντες την ψηφιακή τεχνολογία για την φωτογραφική αποτύπωση των εικόνων της ζωής, είναι η σύνθεση, η αρτιότητα και η ζωή που περιέχεται στο κάδρο που κόβουν από τον εξωτερικό κόσμο. Να τους απασχολεί περισσότερο η φωτογραφία ως αισθητή εμφάνιση μιας ιδέας και όχι σαν άλλη μια ακολουθία από 0 και 1 απλά χαραγμένη στο σκληρό μας δίσκο.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Η καινούρια Τέχνη

"Και στους ευρωπαϊκούς καλλιτεχνικούς κύκλους συνεζητήθη, και με μεγάλο μάλιστα πείσμα, αν η φωτογραφία είναι Τέχνη, όπως είναι η ζωγραφική και η γλυπτική. Κι ακούστηκαν γνώμες σοφές, ανθρώπων κολλημένων στη ρουτίνα και στις παλιές αντιλήψεις. Στις αντιλήψεις εκείνες, που φαντάζονται την φωτογραφία ενός προσώπου, με το στερεότυπο φωτογραφικό μειδίαμα και τη σχετική πόζα, με τα φεγγαρίσια μούτρα, από το ρετούς του φωτογράφου, που θέλει να κολακεύσει το πρόσωπο του πελάτου του. Μα αυτά όλα ανήκουν στο παρελθόν, γιατί νέος άνεμος έδιωξε μακριά τις παλιές αντιλήψεις. Σήμερα, ο φωτογράφος είναι καλλιτέχνης και μόνο σαν καλλιτέχνης μπορεί να επιβληθεί. Άλλη αντίρρησις ήταν, ότι καθένας μπορεί να κάνει φωτογραφίες. Αμ' δε! Ας κοπιάσουν αυτοί που το λένε. Σήμερα, τα μέσα που χρησιμοποιεί ο φωτογράφος είναι τόσα, που χρειάζεται πείρα και πείρα γερή, για να μπορέσει μόνο να εκλέξει, ποια είναι εκείνα, που σε κάθε περίπτωσι, πρέπει να χρησιμοποιήσει. Ο κάθε σκιτζής μπορεί να αρπάξει ένα πινέλο, ένα κάρβουνο και να ζωγραφίσει, ό,τι του καπνίσει, παριστάνοντας το φουτουριστή, τον πριμιτιβίστα, τον εμπρεσιονιστή, τον κυβιστή ή και 'γω δεν ξέρω τι άλλο. Μα στο φωτογράφο χρειάζονται γνώσεις επιστημονικές, πραγματικές, απ' όλους τους κλάδους της επιστήμης. Του χρειάζονται γνώσεις από τη χημεία, από την οπτική, και...και...και... Ποια τέχνη είναι αυτή που ζητά τόσα από τους μύστας της; Στη συζήτησι έδωσε τέλος η τελευταία φωτογραφική έκθεσις, στο Παρίσι. Παρουσιάσθηκαν έργα τέτοια, που απεστόμωσαν και τους πιο διστακτικούς και τους έκαναν να παραδεχτούν, θέλοντας και μη, ότι η φωτογραφία είναι η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΤΕΧΝΗ."
Μ. Παπαδόπουλος, Νοέμβριος 1932, περιοδικό "ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΤΕΧΝΗ" τεύχος 1

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Η αισθητική της απαγόρευσης του καπνίσματος

Πριν από ένα μήνα μας (ξανα)ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού η απαγόρευση του καπνίσματος και αυτή τη φορά μάλλον ήρθε για να μείνει. Τι μπορεί να ενδιαφέρει αυτό ένα καλλιτεχνικό-φωτογραφικό ιστολόγιο, θα μου πείτε. Επειδή η συζήτηση για το αν είναι σωστό μέτρο ή όχι είναι πέρα από τα όρια αυτού του ιστολογίου (αν και όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε του καπνού λίγο ως πολύ) θα ήθελα να σταθώ στην αισθητική πλευρά του όλου θέματος. Σε πρόσφατη επίσκεψη των καλλιτεχνών σε γνωστό ουζερί της συμπρωτεύουσας είδαμε πολύ κόσμο να κάθεται όρθιος έξω από το μαγαζί με το ρακοπότηρο στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο. Σίγουρα μια όχι και τόσο όμορφη εικόνα για οποιοδήποτε δρόμο. Σε αντίστοιχη βόλτα στην νότια Ιταλία παλαιότερα βλέπαμε κόσμο να καπνίζει στο δρόμο περπατώντας μέχρι να φτάσει στο μαγαζί όπου πήγαινε. Φανταστείτε ένα ζευγάρι να περπατά σε μια πλατεία κρατημένοι ο ένας από το χέρι του άλλου και στα ελεύθερα χέρια τους να υπάρχουν τσιγάρα. Αν και καπνιστές λοιπόν αποφασίσαμε να μην τραβήξουμε αυτή τη φωτογραφία γιατί το κάπνισμα στο δρόμο κατέστρεψε μια κατά τα άλλα ειδυλλιακή εικόνα.
Η σύγχρονη εποχή, μας καταστρέφει καθημερινά την αισθητική και οπτική αντίληψη. Ο τεράστιος όγκος πληροφοριών που αντιμετωπίζουμε οπτικά στις πόλεις και οι ρυθμοί ταχύτητας που έχουν επιβληθεί στον "προηγμένο" κόσμο δεν μας επιτρέπουν να αφομοιώσουμε σωστά και να αντιληφθούμε την αισθητική των πραγμάτων γύρω μας είτε αυτά αφορούν τους ανθρώπους που προσπερνούμε στο δρόμο είτε ακόμη και τα κτήρια των πόλεων, έστω και αν τα χαρακτηρίζουμε γκρίζα, μουντά και ακαλαίσθητα. Η πληροφορία που δεχόμαστε από τις διαφημιστικές εικόνες γύρω μας είναι και αυτή αποσπασματική λόγω των τεραστίων διαστάσεων τους που απέχει πολύ από το μέγεθος παρατήρησης μιας φωτογραφίας από κοντινή απόσταση. Έτσι χάνεται και η καλαίσθητη πλευρά κάποιων τέτοιων εικόνων και αυτό που μένει είναι μόνο το μήνυμα που θέλουν να μας στείλουν.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν ήρθε να προστεθεί και το κάπνισμα στους δρόμους. Μια εικόνα που συμπληρώνει το παζλ της ακαλαισθησίας. Και με τις ευλογίες του κράτους αυτή τη φορά. Όχι ότι περιμέναμε και τίποτα καλύτερο. Ας είναι. Οι καλλιτέχνες για να είναι τέτοιοι πρέπει και τώρα να μπορέσουν να δημιουργήσουν και σε αυτές τις συνθήκες. Άλλωστε αυτό είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Η ικανότητά τους να ανακαλύπτουν την αισθητική στον κόσμο γύρω τους και μέσω μιας Ιδέας και της Τέχνης τους να τη μεταφράζουν σε ένα απτό δημιούργημα.

Και ο Garry Winogrand θα έλεγε: "Όλα τα πράγματα είναι φωτογραφήσιμα".

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Χρόνος και φωτογραφία

Πολλές σκέψεις απασχολούν τους καλλιτέχνες το τελευταίο διάστημα και όχι μόνο καλλιτεχνικές. Είναι βέβαια αποτέλεσμα της περιόδου και των αλλαγών που έρχονται αλλά κάπου πρέπει να ειπωθούν.
Μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα, τελευταία μας απασχολεί το μεγάλο θέμα της σχέσης του Χρόνου και της Τέχνης μας. Και μπαίνει "Χ" γιατί με τη λέξη αυτή δεν εννοούμε μόνο την έννοια της χρονικής διάρκειας αλλά και την έννοια του χρόνου σαν κίνηση μέσα στην ίδια τη φωτογραφία και θα εξηγηθούμε.
Είναι γεγονός ότι ο χρόνος διέπει κάθε στάδιο της Φωτογραφίας. Πριν από τη λήψη μέχρι και την τελική τυπωμένη εικόνα και την θέασή της. Επιλέγουμε ποια χρονική στιγμή θα κάνουμε τη λήψη (γνωστή και ως "αποφασιστική στιγμή"), για πόσο χρονικό διάστημα το φως θα "γράψει" πάνω στο φωτοευαίσθητο γαλάκτωμα, για πόσο χρόνο θα εμφανίσουμε την εικόνα μας, για πόσο θα την εκτυπώσουμε, για πόσο θα την εκτιμήσουμε στο μουντό περιβάλλον του σκοτεινού θαλάμου ή στην άνεση του σαλονιού μας. Και τελικά καλούμαστε να αποφανθούμε: "Πόσο Χρόνο περιέχει η φωτογραφία μας" (και εδώ εννοούμε το χρόνο σαν κίνηση).
Με αφορμή μία έκθεση πριν από μερικά χρόνια οι καλλιτέχνες γράφανε: 
"Παρατήρησα πολύ προσεκτικά όλες τις φωτογραφίες της έκθεσης και μπήκα σε ένα δίλλημα. Αρχικά αισθάνθηκα ότι υπήρχε «χρόνος» σ’ αυτές. Υπήρχε με την έννοια ότι πέρα από τα πρόσωπα, στοιχεία της κάθε σύνθεσης όπως ο χώρος, τα αντικείμενα που απεικονίζονταν έδιναν μία ένδειξη για την εποχή (χρονική) που έγιναν οι φωτογραφίες. Από την άλλη παρατήρησα ότι οι φωτογραφιζόμενοι παρουσίαζαν μια ασυνήθιστη στατικότητα. Ασυνήθιστη με βάση το κοινό αισθητήριο της φωτογραφίας-ντοκουμέντο. Για παράδειγμα μια φωτογραφία σε μικρό φορμά μιας γυναίκας που ανάβει ένα καντήλι στην εκκλησία δίνει την αίσθηση της χρονικής διάρκειας, με την έννοια που τη συναντάμε στη φωτογραφία, δηλαδή του χρόνου με την έννοια της κίνησης.
Χωρίς να θέλω να συγκρίνω τις διαφορετικές αισθητικές του μικρού και του μεγάλου φορμά, διαπιστώνω ότι αλλάζοντας μέγεθος στην εικόνα μας (άρα και στυλ στη λήψη της), αλλάζει και η αντίληψη που αποκτούμε για το χρόνο και για το πώς αυτός ενυπάρχει σε μία φωτογραφία. Άλλωστε η χρήση μιας μηχανής μεγάλου φορμά απαιτεί περισσότερο χρόνο και μελέτη του θέματος για τη λήψη και φυσικό είναι ο «χρόνος» της φωτογραφίας να είναι μικρότερος. Εντελώς αντίθετα με το μικρό φορμά που απαιτούνται πολύ μικρότεροι χρόνοι λήψης οι φωτογραφίες αποκτούν περισσότερη αίσθηση χρόνου. Είναι ένα από τα παράδοξα της φωτογραφικής τέχνης.
Το όλο ζήτημα είναι το πώς θέλουμε να εκλάβουμε την έννοια του χρόνου. Τον αντιλαμβανόμαστε με την έννοια της χρονικής καταγραφής της λήψης, δηλαδή εντάσσοντας στοιχεία στη σύνθεση που δίνουν στοιχεία για την εποχή που αυτή έγινε ή με την έννοια της αίσθησης της κίνησης που μας δίνει; Αυτό μάλλον εμπίπτει στο τι είναι αυτό που θέλει να αποδώσει ο καθένας."
Ακόμη και σήμερα (σχεδόν 6 χρόνια μετά) υπάρχουν ακόμα οι ίδιοι προβληματισμοί. Μας αξίζει η αίσθηση που αφήνει το μικρό φορμά όσον αφορά το θέμα του Χρόνου σαν κίνηση ή η ωριμότητα της περιόδου αλλά και η προσπάθεια δημιουργίας μιας διαφορετικής αντίληψης για τη φωτογραφία και την εικόνα γενικότερα, μας προτρέπει να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέσα; Ο καιρός νομίζω θα ευνοήσει τους τολμηρούς που θα δεχτούν να αλλάξουν την οπτική τους αντίληψη και μαζί με αυτή να αλλάξουν και την αντίληψη για τον κόσμο γύρω τους.

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Αυτό που αφήσαμε πίσω

Σε λανθάνουσα μορφή

Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει και για τους καλλιτέχνες το φετινό λανθάνον καλοκαίρι. 'Οπως το λανθάνον είδωλο που δημιουργείται στην φωτοευαίσθητη εμουλσιόν όταν ο φωτογράφος διαβεί την αποφασιστική στιγμή, έτσι και το φετινό καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από αυτή την ιδιότυπη μορφή. Δηλαδή ενώ το αισθάνεσαι, το μυρίζεις, ξέρεις ότι υπάρχει, παρ' όλα αυτά δεν το βλέπεις! Μακριά από τον τόπο που έχουμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, φτάνοντας με διαφορετικά μέσα και με διαφορετικό τρόπο ζωής. Μόνο η Τέχνη μας μένει αναλλοίωτη ή τουλάχιστον έτσι δείχνει και αυτή. Γιατί σίγουρα άλλα τα χρόνια που μπορούσες να την ασκήσεις καθημερινά και το κάθε κλικ στο δρόμο ήταν μια νέα δημιουργία που ξεκινούσε το μακρύ ταξίδι της στο χρόνο υλικά και εννοιολογικά. Τώρα μπορεί να έχουν αραιώσει τα κλικ αλλά δεδομένης και της επιστροφής στα γνώριμα μονοπάτια της καταγραφής της εικόνας με τη μέθοδο της αργυροτυπίας ίσως και να γίνονται πιο ώριμα. Αυτό θα το δείξει ο Χρόνος, αυτός που στην Τέχνη μας καθορίζει τα πάντα. Η (αποφασιστική) στιγμή του κλικ λοιπόν έφτασε και για τους καλλιτέχνες. Καιρός να την αδράξουμε!

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Τα πολλά καλοκαίρια...

Πολλές σκέψεις με βασανίζουν το τελευταίο διάστημα και δυστυχώς δεν είναι και πολύ δημιουργικές. Στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, θα μου πείτε αγαπητοί συ-φιλοσοφούντες δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε η διάθεση για δημιουργικότητα. Τουλάχιστον όχι όσο παλιότερα. Είναι γεγονός πως οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής μας αποξενώνουν ακόμα και από αυτό που αγαπάμε πιο πολύ, την Τέχνη και τη φιλοσοφία για αυτή. Βέβαια καλοκαίρι έρχεται και αυτή την εποχή πάντα προσπαθούμε να ξαναφέρουμε στον εαυτό μας κάτι από την ξενοιασιά που έχουμε συνηθίσει ένα διάστημα πριν. Γι' αυτό έχω να προτείνω για το καλοκαίρι που διανύουμε να μην ξεχνάτε να ασκείτε την Τέχνη σας, με οποιαδήποτε αφορμή. Το αίσθημα του ωραίου και του υπέροχου είναι εκεί έξω, σ' αυτά που βλέπουμε και έχουμε τη δυνατότητα να τα αποτυπώσουμε κωδικοποιώντας τα στη γλώσσα της αισθητικής, με τους τρόπους που έχουμε μάθει ο καθένας και μας έχουν διδάξει οι δάσκαλοί μας! Έτσι με την "Κριτική της κριτικής ικανότητας" για ανάγνωσμα σας εύχομαι καλό καλοκαίρι!
Υ.Γ.Και μία φωτογραφία που χαρακτήρισε ένα από τα πολλά καλοκαίρια μου.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Μια ασήμαντη δήλωση

Μια καλή ερώτηση που μου ήρθε έλεγε: "γιατί άλλο ένα blog;" Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα υπήρχε εδώ και καιρό αλλά οι υποχρεώσεις του τελευταίου διαστήματος δεν επέτρεπαν την υλοποίησή της. Έτσι η αισθητή της εμφάνιση έπρεπε να περιμένει έως ώστου και αυτή να περάσει από όλα τα στάδια της μετουσίωσής της σε εικόνα και εγώ να μπορέσω να την υλοποιήσω. Κάπως έτσι φτάσαμε στην ανάρτηση ενός ιστολογίου που είναι πιο πολύ προσωπικό. "Σιγά το νέο" θα μου πείτε! Όλα τα ιστολόγια προσωπικά είναι. Έτσι είναι. Αλλά σ' αυτό επέλεξα να τοποθετήσω ένα κομμάτι μόνο των σκέψεών μου, κυρίως αυτών που αφορούν την Τέχνη και την αισθητική τόσο φιλοσοφικά όσο και πρακτικά. Με την κίνησή μου αυτή δεν επιδιώκω ούτε την αναγνώριση ούτε την προβολή του Εγώ μου. Ξεκαθαρίζω ότι αυτό το ιστολόγιο αποτελεί κάτι σαν έναν προσωπικό τοίχο όπου θα μπορώ να γράφω με σπρέι ό,τι ήθελα να πω δημόσια και δεν μου δινόταν η ευκαιρία. Γι' αυτό ίσως να πρήξω και μερικούς! Anyway, εν καιρώ...

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010