Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Επιστροφή από την επιστροφή στο Αιγαίο

Επιστρέψαμε λοιπόν. Από άλλα λιμάνια αυτή τη φορά, πίσω στο γνωστό γκρίζο της πόλης. Το οποίο γκρίζο είναι συνήθως πιο μουντό ακόμα και από το γκρίζο της ασπρόμαυρης εμουλσιόν, που κατά κόρον χρησιμοποιήσαμε στις διακοπές. Παράξενο, αλλά φαινομενικά αληθινό. Ο νοτιάς τελικά δε μας βοήθησε και έτσι η μυρωδιά του θυμαριού δεν έφτασε ποτέ στα ρουθούνια μας. Όχι φυσικά ότι παραπονιόμαστε. Είπαμε άλλωστε ότι νέος τόπος σημαίνει και νέες βάσεις. Η αλμύρα, ο ήλιος, το αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι, η μυρωδιά και η γεύση της ρακής είναι από τα πράγματα που θα μας μείνουν. Αυτά είναι που θα μας βοηθήσουν μέσα στο γκρίζο του χειμώνα τους μήνες που θα έρθουν. Να περνάτε όλοι καλά.

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Επιστροφή στο Αιγαίο

Έφτασε έτσι ο καιρός και για τις φετινές μας διακοπές. Διαφορετική περίοδος, διαφορετικό μέρος, λίγο διαφορετική παρέα (εντάξει κάποιοι είναι ίδιοι με πέρυσι, τι να κάνουμε, έχουμε και αδυναμίες). Λίγα ναυτικά μίλια βορειότερα από το αγαπημένο μας νησί που ούτε φέτος θα το αντικρίσουμε. Ίσως ο νοτιάς μας φέρει βέβαια λίγο από τη μυρωδιά θυμαριού και λίγο κύμα από εκεί, έτσι για να μη μας αφήσει με το παράπονο.
Επιστροφή στο Αιγαίο λοιπόν, στα γνωστά νερά του, που όταν τα διασχίζουν οι περισσότεροι με κάποιο πλοίο της γραμμής θεωρούν το χρόνο αυτό νεκρό. Για μας μόνο νεκρός δεν είναι βέβαια. Σημασία έχει να ζεις το ταξίδι. Όπου και αν πας, με όποιον και αν είσαι μαζί.
Ευκαιρία λοιπόν για γέμισμα των μπαταριών μας, καλλιτεχνικών και άλλων για τη χρονιά που έρχεται. Νέος τόπος σημαίνει και νέα ερεθίσματα. Ίσως και δημιουργία νέων βάσεων. Θα δείξει.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Υ.Γ. Και μία φωτογραφία από το αγαπημένο μας νησί για να μας θυμίζει τα καλοκαίρια που περάσαμε εκεί.


Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Καλό ταξίδι Αλίντα

Σήμερα τα ξημερώματα η Αλίντα Δημητρίου έφυγε για πάντα από τη ζωή. Μια άξια κινηματογραφική δημιουργός για τη χώρα μας και κυρίως για το λαό μας. Με την τριλογία της "Τα πουλιά στο βάλτο", "Η ζωή στους βράχους" και "Τα κορίτσια της βροχής" μίλησε για την, άγνωστη μέχρι πρόσφατα, σημαντική συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες του λαού μας για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Το "Σκοτώνουν τους καλλιτέχνες όταν γεράσουν" παρουσιάζει σήμερα (εκτός "σειράς") το ντοκιμαντέρ "Η ζωή στους βράχους", μια ταινία αφιερωμένη στις αγωνίστριες που δεν λύγισαν ποτέ. Τις αντάρτισσες του Δημοκρατικού Στρατού.

Καλό ταξίδι Αλίντα...

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Οι "ιερές αγελάδες", οι ιερόδουλοι και οι ευνούχοι!

Λόγω των εξελίξεων το "Σκοτώνουν τους καλλιτέχνες όταν γεράσουν" αντιγράφει και προσυπογράφει ένα από τα καλύτερα κείμενα που διάβασε για το θέμα της ΕΡΤ στο διαδίκτυο από το φίλιο ιστολόγιο Αντίσταση στις γειτονιές.


Οι "ιερές αγελάδες", οι ιερόδουλοι και οι ευνούχοι!


"Ιερές αγελάδες" οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Ταυτίζοντας τους χιλιάδες μπλοκάκιδες και μικρομισθωτούς της πλειοψηφίας των εργαζόμενων με τους κομματικούς εγκάθετους, με τα παπαγαλάκια κάθε εξουσίας. Όσο "ιερές αγελάδες" είναι οι ναυτεργάτες που έχουν να πληρωθούν κάτι μήνες, όσο ιερές αγελάδες είναι οι εργαζόμενοι του Μετρό, της Ελληνικής Χαλυβουργίας, των δεκάδων εργοστασίων που έκλεισαν ή δεν πληρώνουν τους εργάτες, οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που τους πετσόκοψαν τους μισθούς και ετοιμάζονται να πάρουν το δρόμο της ανεργίας, οι επιστρατευμένοι καθηγητές, οι συνταξιούχοι των οσονούπω 300 ευρώ σύνταξης, το (επίσημα) ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι, οι χιλιάδες άστεγοι, οι πάνω από 4000 αυτόχειρες, οι χιλιάδες μικροεπαγγελματίες που χρεοκόπησαν και πάει λέγοντας. Όλο αυτό το κατεστημένο των τελευταίων 40 χρόνων. 
Και τα λένε αυτά οι ιερόδουλοι της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, των Ευρωπαίων και Αμερικάνων νταβατζήδων, αυτοί που ξεπουλάνε ότι με το αίμα τους και τον ιδρώτα τους έχτισαν οι "ιερές αγελάδες" για να το χαίρονται οι ..."πραγματικοί δημιουργοί" αυτού του τόπου βιομήχανοι, ξενοδόχοι, εφοπλιστές, εργολάβοι κλπ. Που έχουν κόψει τη γη, τον ουρανό και τη θάλασσα αυτής της χώρας σε οικόπεδα και τα ξεπουλάνε όσο όσο! Το λένε αυτοί που θέλουν "πατριωτικά" να μετατρέψουν αυτή τη χώρα σε ένα απέραντο μπουρδέλο μπροστά στο οποίο η Μύκονος θα μοιάζει με ...εκκλησία, "Βαριά βιομηχανία" του τουρισμού το λένε! Αυτοί που στάζουν τα σάλια τους όταν λένε τη λέξη "οι ξένοι", όταν αφορά τα αφεντικά τους, που πάντα είναι καλύτεροι απ' όλους. Αυτοί που κάνουν τα πάντα για να μας διαιρέσουν κανιβαλίζοντας ο ένας τον άλλο. Αυτοί που αφού μας πήραν το μισθό και τη σύνταξη, αφού μας έκοψαν τη παιδεία και την υγεία, αφού τώρα ετοιμάζονται να μας πάρουν και τα σπίτια, στο τέλος θα (ήθελαν να) μας πάρουν και την ίδια τη ζωή μας. Μιας και κάμποσοι θα περισσεύουμε. Αρκεί να είναι καλά οι "πραγματικοί δημιουργοί" αυτού του τόπου και οι νταβατζήδες.
Και από κοντά και οι ευνούχοι του νεοναζιστικού υπερπατριωτισμού που καταγγέλλουν τους διεφθαρμένους ιερόδουλους ταυτιζόμενοι πλήρως μαζί τους, σε όλα όσα λένε και κάνουν, που βλέπουν τον Γερμανό υπεράνθρωπο και ηδονίζονται, και που ποτέ μα ποτέ τους δεν είχαν τα κότσια να ρίξουν μια σφαλιάρα σε κανένα εκπρόσωπο των διεφθαρμένων, παρά μόνο νύχτα και κατά ομάδες βγαίνουν για να χτυπήσουν και να σκοτώσουν κανένα αδύναμο φουκαρά ή έστω πρωί και στον αέρα σε καμιά αριστερή γυναίκα βρίσκοντας ελεύθερο το πεδίο από τους κιοτήδες. Δε χάνουν ευκαιρία να στραφούν κατά των εργαζόμενων, κατά του λαού, είτε στην ΕΡΤ, είτε στα καράβια, στα εργοστάσια, στα σχολεία, είτε ακόμη και στη Τουρκία στην οποία υποστηρίζουν τον κατά τα άλλα μισητό μουσουλμάνο εχθρό. 
Δεν ξεσηκώθηκε κανείς λέει όταν απολύονταν χιλιάδες εργάτες από τις επιχειρήσεις των "δημιουργών". Μάλλον δε θέλει να θυμούνται το φόβο που πέρασαν για κάμποσο διάστημα από το 2χρονο θρίλερ που άλλους κόντεψε να τους διαλύσει και άλλους τους διέλυσε τελείως. Εφιάλτης τους είναι η καλύτερη επανέκδοση του θρίλερ, γι΄αυτό εξοπλίζουν τους γενίτσαρούς τους όσο καλύτερα μπορούν και κάνουν επίδειξη δύναμης χρησιμοποιώντας τους δικούς τους υπηρέτες, που δήθεν εκπροσωπούν τις "ιερές αγελάδες", για να την εμποδίσουν. 
Μόνο που θα έρθει η ώρα και ο εφιάλτης του ύπνου τους θα γίνει ο τρόμος της πραγματικότητάς τους, τότε θα δουν τι κάνουν οι αγελάδες και οι ταύροι όταν έρθει η ώρα να υπερασπιστούν τη ζωή τους και τα ...μοσχάρια τους. Τότε θα δουν τι εστί κέρατο και πως χρησιμοποιείται!

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η αγία Ιωάννα των σφαγείων

«Κοιτάζω αυτό το σύστημα, και επιφανειακά
μου φαίνεται γνώριμο, αλλά όχι και
ο μηχανισμός του! Υπάρχουν αυτοί οι λίγοι επάνω
και οι πολλοί άλλοι κάτω, και οι επάνω φωνάζουν
στους κάτω: ελάτε επάνω για να είμαστε όλοι
επάνω, αλλά όταν κοιτάξεις προσεκτικά βλέπεις κάτι
κρυμμένο ανάμεσα σε αυτούς επάνω και στους άλλους κάτω. Κάτι που μοιάζει με δρόμο, αλλά δεν είναι δρόμος.
Είναι μια σανίδα. Τώρα φαίνεται ολοκάθαρα.
Είναι η σανίδα μιας τραμπάλας. Όλο αυτό το σύστημα
είναι μια κούνια με δύο άκρες που εξαρτώνται
η μία από την άλλη. Και αυτοί επάνω
κάθονται επάνω, επειδή οι άλλοι κάθονται κάτω
και μόνο όσο θα κάθονται οι άλλοι κάτω. Οι επάνω
δεν θα κάθονταν πια επάνω, αν οι κάτω άφηναν τη θέση τους
κι ανέβαιναν. Επομένως, αυτοί επάνω
θέλουν, να κάθονται οι άλλοι κάτω
αιωνίως και να μην ανεβούν ποτέ επάνω.
Και οι κάτω πρέπει να είναι κατά πολύ περισσότεροι από τους επάνω
για να μην αλλάξει θέση η τραμπάλα. Έτσι είναι οι τραμπάλες.
(...)
Τους κάτω όμως τους κρατάνε κάτω
για να μείνουν επάνω οι επάνω.
Η ποταπότητα αυτών επάνω δεν έχει μέτρο.
Ακόμα κι αν βελτιώνονταν, σε τίποτα
δεν θα ωφελούσε, γιατί είναι άψογο
το σύστημα που έχουν κατασκευάσει:
Εκμετάλλευση και αταξία: κτηνώδες και συνεπώς
ακατανόητο.
(...)
Και αν σας πει κάποιος ότι μπορείτε να ανυψωθείτε πνευματικά,
μένοντας κολλημένοι στο βούρκο, πιάστε τον κι αυτόν και σπάστε του
το κεφάλι στο λιθόστρωτο. Μόνο
η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία, μόνο
οι άνθρωποι ωφελούν όπου υπάρχουν άνθρωποι»

    Με τα παραπάνω λόγια, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο μνημειώδες έργο του «Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων», μιλάει όσο πιο ξεκάθαρα μπορεί για την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Ένα έργο που ξεκίνησε να το γράφει το 1929, στη διάρκεια δηλαδή μιας από τις μεγαλύτερες κρίσεις που γνώρισε ο καπιταλιστικός κόσμος τον 20ο αιώνα. Μιας κρίσης που στη εξέλιξή της γέννησε το πιο αντιδραστικό πρόσωπο αυτού του συστήματος, τον φασισμό και οδήγησε την ανθρωπότητα στο σφαγείο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ίσως λοιπόν γι’ αυτό περίμενε ο Μπρεχτ και δεν ανέβαζε το έργο. Περίμενε ενδεχομένως την εξέλιξη των πραγμάτων ώστε να αποτυπώσει στο έργο του πλήρως τα ζητήματα που θα αντιμετώπιζε η ανθρωπότητα μέσα από αυτή τη διαδικασία. Αλλά αυτά είναι εικασίες. Το έργο δεν το ανέβασε ποτέ και έμεινε κατά αυτή την έννοια ανολοκλήρωτο.
Λίγα λόγια για το έργο:
    Στο Σικάγο του Μεσοπολέμου ο Μάουλερ, ο βασιλιάς της αγοράς κρέατος ανοίγει έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους καπιταλιστές και τους οδηγεί στον αφανισμό. Γίνεται έτσι ο μοναδικός κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ταυτόχρονα όμως οδηγεί στην πείνα και την εξαθλίωση και τους χιλιάδες εργάτες της πόλης που δουλεύουν σαν σκλάβοι στα σφαγεία. Το κρύο, η απανθρωπιά, η αθλιότητα και όλα τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης και της μακρόχρονης ανεργίας μαστίζουν τους κολασμένους της πόλης. Η Ιωάννα Ντ’Αρκ, μέλος μιας θρησκευτικής οργάνωσης, προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο τους μοιράζοντας φαγητό και κουβέρτες στους φτωχούς. Η συνάντησή της με τον Μάουλερ και η «κάθοδός» της στην κόλαση των σφαγείων, όπου τις αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η βαρβαρότητα του καπιταλισμού στο πραγματικό της μέγεθος, την οδηγούν στην κάθαρση της άρνησης υπηρέτησής του και στο πέρασμά της στην πλευρά των κολασμένων της Γης.
Για την παράσταση:
    Αυτές τις μέρες η «Αγία Ιωάννα των σφαγείων» ανεβαίνει στο θέατρο Ακροπόλ από τον σκηνοθέτη Νίκο Μαστοράκη. Το έργο είναι ελάχιστα γνωστό στο ελληνικό κοινό καθώς δεν έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στο παρελθόν. Άλλωστε ένα έργο που μιλάει τόσο ξεκάθαρα για την οικονομική κρίση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον αντιδραστικό ρόλο της φιλανθρωπίας και τόσα άλλα «σημερινά» προβλήματα δεν ήταν και τόσο της μόδας το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα σε θέατρα του κέντρου της Αθήνας. Η προσπάθεια των συντελεστών της παράστασης αυτής όμως, μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί τόσο για τη μεταφορά αυτούσιου του κειμένου του Μπρεχτ όσο και για την διατήρηση της φόρμας του επικού θεάτρου, κάτι στο οποίο ο Μπρεχτ αφιέρωσε τη καλλιτεχνική του ζωή και σκέψη. Η παράσταση είναι αρκετά δεμένη με πολύ καλές ερμηνείες (ειδικά της Β. Βολιώτη στο ρόλο της Ιωάννας) και ακολουθεί πιστά τη δομή που ο ίδιος ο Μπρεχτ έθεσε στο κείμενο. Η «κάθοδος» της Ιωάννας στην κόλαση των σφαγείων (του καπιταλισμού δηλαδή) σε βήματα, οδηγεί το θεατή να ακολουθήσει και αυτός τα ίδια βήματα και να αντιληφθεί χωρίς περιστροφές και κρυμμένα νοήματα τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος και την αναγκαιότητα απαλλαγής της ανθρωπότητας από αυτό.

   Το γεγονός και μόνο του ανεβάσματος μιας τέτοιας παράστασης δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο και δεν το εννοούμε μόνο από την καλλιτεχνική σκοπιά. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που ο εργαζόμενος κόσμος μαστίζεται από τις συνέπειες της βάρβαρης επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Η επιλογή της σαφώς είναι απόρροια αυτής ακριβώς της επίθεσης, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουν μαζί με όλους και οι καλλιτέχνες. Έτσι λοιπόν το ανέβασμα μιας παράστασης «κατηγορώ» για το σύστημα δεν μπορεί παρά να εκφράζει ανησυχίες και αναζητήσεις από τους συντελεστές της προς μια άλλη κατεύθυνση. Οι ίδιοι φυσικά δήλωσαν τις διαφωνίες τους με τις προτροπές του έργου προς την επανάσταση και την επαναστατική βία. Ο Ν. Μαστοράκης σε συνέντευξή του δήλωσε όμως πως προτίμησε να το ανεβάσει χωρίς περικοπές ώστε να μη χαθεί τίποτα από την ουσία του. Κάτι που επιβεβαιώνει αυτές τις αναζητήσεις που αναφέραμε πιο πάνω. Προφανώς και λόγω της κατάστασης που βρίσκεται το οργανωμένο εργατικό και γενικότερα το κίνημα στις μέρες μας δεν μπορεί να αγκαλιάσει τέτοιους ανθρώπους και να τους τραβήξει με τη μεριά των κολασμένων αυτής της Γης, όπως την Ιωάννα Ντ’Αρκ.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα υπάρχουν σε πολλούς χώρους το επόμενο διάστημα. Είτε αυτές γίνουν σε θέατρα όπως το Ακροπόλ, είτε με τη μορφή συνοικιακού-λαϊκού θεάτρου ή οποιασδήποτε άλλης μορφής. Η συνάντηση αυτών των πρωτοβουλιών με την οργανωμένη πάλη του λαού για την ανατροπή του σάπιου, σαν τα κρέατα του Πιέρποντ Μάουλερ, καπιταλιστικού συστήματος είναι αυτή που θα μας κάνει να ανακαλύψουμε ξανά έργα όπως την «Αγία Ιωάννα των σφαγείων» και όχι μόνο. Θα βάλει τις βάσεις για τη σύγχρονη λαϊκή τέχνη που θα εκφράζει πραγματικά τις διαθέσεις και τους αγώνες των λαών του κόσμου για να σηκωθούν και να ρίξουν την τραμπάλα που από την απέναντι πλευρά κάθονται οι «λίγοι επάνω».

1/2013

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013