F*#^k them all

Ένας κόσμος κομμάτια

Αφαίρεση

Through The Lens

Μοναχική φιγούρα

Αίσθηση απομόνωσης

Προαπεικόνιση

Όπως και σε πολλούς άλλους σαν και μένα, το χρώμα και η εν γένει "αληθοφάνεια" που δημιουργεί στη φωτογραφία μπήκαν ύπουλα στη ζωή μου. Η έλευση της ψηφιακής φωτογραφίας και η ενασχόλησή μου με αυτή με ανάγκασε να μάθω να "βλέπω" τον κόσμο με χρώματα. Κάτι που μέχρι τότε ήταν κάτι άγνωστο για μένα καθώς είχα επιλέξει να εκφράζομαι μέσω των γκρίζων τόνων των ασπρόμαυρων φιλμ. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν ήταν (και δεν είναι) φετιχισμός. Ούτε η αποθέωση του μέσου. Είναι μια συνειδητή επιλογή του φωτογράφου που θέλει να μεταφράσει σε εικόνα τη σκέψη του μέσω του συγκεκριμένου μέσου. Το ίδιο ακριβώς ισχύει (ή πρέπει να ισχύει) και με την έγχρωμη φωτογραφία. Άλλωστε η Τέχνη είναι η αισθητή εμφάνιση της Ιδέας. Έτσι λοιπόν ο καλλιτέχνης φωτογράφος δεν φωτογραφίζει για να περιγράψει ή να καταγράψει τον κόσμο γύρω του. Το κλικ του είναι η δημιουργία ενός έργου τέχνης. Μια δικιά του ερμηνεία του κόσμου ή ακόμα και μιας σκέψης ή μιας ιδέας την οποία μετουσιώνει σε φωτογραφική εικόνα. Το μέσο που θα χρησιμοποιήσει πρέπει να εξυπηρετεί αυτό που θέλει να πει ή αλλιώς το περιεχόμενο.

Με την εμφάνιση λοιπόν των ύπουλων μικρών οθονών στις πλάτες των μηχανών, η προαπεικόνιση της φωτογραφίας, μια καθ'όλα φωτογραφική διαδικασία στο μυαλό του δημιουργού πριν το κλικ, σιγά-σιγά ξεχάστηκε. Δημιουργήθηκε έτσι σταδιακά η αντίληψη ότι φωτογραφίζουμε τον κόσμο όπως είναι και μάλιστα πιο σωστά από ότι παλιότερα γιατί τώρα μπορούμε να το ελέγξουμε άμεσα. Μια λανθασμένη αντίληψη που καμία σχέση δεν έχει με τη φωτογραφία σαν Τέχνη. Δεν φωτογραφίζουμε τον κόσμο όπως είναι, φωτογραφίζουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας χρησιμοποιώντας το κομμάτι του κόσμου που βρίσκεται μπροστά από το φακό μας. Η ψηφιακή φωτογραφία δεν είναι εμπόδιο σε αυτό, ίσα-ίσα. Αρκεί να χρησιμοποιείται σαν φωτογραφία. Το μέσο άλλωστε όπως είπαμε εξυπηρετεί το περιεχόμενο. Άρα εκεί (στο περιεχόμενο) πρέπει να αναζητήσουμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε.

Η προαπεικόνιση λοιπόν για τον φωτογράφο είναι μια διαδικασία που είναι απαραίτητη αν θέλει με τις φωτογραφίες του να λέει την άποψή του και όχι να είναι ένας απλός "γραφέας φωτός". Η μετουσίωση των γνώσεων και της τεχνικής που κατέχει σε συνδυασμό με την άποψή του μπορεί να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης μέσω της προαπεικόνισης. Μια διαδικασία που στην αναλογική φωτογραφία συμβαίνει σχεδόν αναγκαστικά, αλλά στις μέρες της σύγχρονης γρήγορης παραγωγής εικόνων παντού γύρω μας κινδυνεύει να ξεχαστεί.

Κοιτάζοντας έξω

Underground

Η καταστροφική μανία του τουρισμού

Θα τσιμπήσει άραγε;

Ζωγραφική της φύσης #2

Ζωγραφική της φύσης

...ήρθε και το τέλος

Καλοκαιριού θύμησες

Επιστροφή

Επιστροφή λοιπόν στην πόλη. Με άλλη διάθεση, καθώς φέτος επιλέξαμε μακράς διάρκειας διακοπές, κάτι που είχαμε ανάγκη εδώ και καιρό. Με καλή παρέα από τα παλιά όπως είπα, αλλά και άλλους.

Η αναπόληση του αγαπημένου μας νησιού φυσικά δεν έλειπε, αλλά μετά την ενημέρωση ότι φέτος έτεινε να γίνει παιδική χαρά μάλλον η επιλογή να μην πάμε μας βγήκε σε καλό. Άλλωστε, καλλιτέχνες άνθρωποι είμαστε που θέλουμε την ηρεμία μας για να διαλογιστούμε πνευματικά, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να νταντεύουμε μικρά. Έτσι λοιπόν οι καλλιτεχνικές μας μπαταρίες (και όχι μόνο) είναι γεμάτες για ένα χειμώνα που φαίνεται αρκετά δύσκολος για όλους. Θα φανεί.

Καλή συνέχεια σε όσους απολαμβάνουν ακόμα τις διακοπές τους.

Υ.Γ. Παρ' όλες τις προσπάθειές μου δεν έγινε κατορθωτή η συνάντηση bloggers στις ακτές του Ιονίου με κύρια ευθύνη του red road. Οψόμεθα για την επόμενη συνάντηση όταν αυτή καταστεί δυνατή.

Αστυπαλίτικη φεγγαράδα

...εμείς όμως, θα πάμε στο Ιόνιο

Και έτσι λοιπόν έφτασε ο καιρός και για τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές μας. Διαφορετικές φέτος, όπως και 2 χρόνια πριν. Μπορεί το Αιγαίο να μας κάλεσε και φέτος, αλλά είπαμε να μην υποκύψουμε στα κελεύσματά του. Ίσως φταίει και λίγο η εφηβεία που περνάμε ξανά, ως άτομα και ως καλλιτέχνες. Άλλωστε, ο φετινός προορισμός δεν είναι άγνωστος. Και κάποια καλοκαίρια των παλιότερων εφηβειών τα περάσαμε εκεί.

Το αγαπημένο μας νησί δεν θα μας δει λοιπόν φέτος. Ας είναι κι έτσι. Άλλωστε έχουμε μάθει να το βλέπουμε νωρίς, τότε που είμαστε λίγοι και καλοί και όχι μαζί με όλους αυτούς που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν αυτό που έχουν μπροστά τους. Ελιτισμός θα μου πει κάποιος, αλλά έτσι είμαστε εμείς οι καλλιτέχνες. Λίγο ελιτιστές, αλλιώς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ακριβώς όπως το έχουμε στο μυαλό μας. (ΟΚ άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο...)

Διαφορετικό μέρος αλλά με παρέα από τα παλιά. Και αυτό είναι που αξίζει περισσότερο στο φετινό καλοκαίρι. Η παλιοπαρέα της Θεσσαλονίκης ξαναβρίσκεται ανανεωμένη, πάντα έτοιμη για νέες περιπέτειες. Και φυσικά το να είσαι με τον άνθρωπο για τον οποίο νοιάζεσαι περισσότερο. Ειδικά όταν δεν μπορείς να είσαι μαζί του όλο το χρόνο.

Υ.Γ. Για να σας αποζημιώσω, θα σας δείξω λίγο από τη μαγεία της Αστυπάλαιας μέχρι να αναχωρήσω για τις ακτές του Ιονίου.

Το Αιγαίο μας ξανακαλεί

Φυλακισμένο μνημείο

Η ελπίδα του λαού είναι κόκκινη

Μοναχικές διαδρομές #5

Μοναχική πορεία σε σταθερή τροχιά.
Πάνω σε ράγες που διασχίζουν τη γη και φτάνουν πέρα από εκεί που φτάνει το μάτι.
Τα τρένα μοιάζουν με μοναχικές ψυχές, που κάνουν το δικό τους ταξίδι.
Μοναδική τους παρέα, οι επιβάτες τους.
Περαστικοί κι αυτοί, σε ένα συνεχόμενο ταξίδι...
μέχρι το τέλος της γραμμής.

Μοναχικές διαδρομές #4

Μοναχικές διαδρομές #3

Μοναχικές διαδρομές #2

Μοναχικές διαδρομές #1

Trainshooting

Συμμετέχει και ο Jean Sacque με την ενότητα

"Μοναχικές διαδρομές"

Ατενίζοντας την ηρεμία

Μανιφέστο

Μετά τις εκλογές, τι;

Οι τελευταίες μέρες της Θεσσαλονίκης

Νοσταλγία

Φωτεινή ελπίδα

Αναχώρηση

Αντι-κείμενα της αφαίρεσης #2

Αντι-κείμενα της αφαίρεσης

Βράχος ακλόνητος

Αέναη κίνηση

Διαδηλώσεων συνέχεια

Μέρες διαδηλώσεων

Ο Νικολάκης δεν κρυώνει

Έκρηξη

Πειραματική φωτογραφία

Σε άλλη διάσταση

Τρίτη εφηβεία

Πριν από χρόνια ένας από τους δασκάλους μου στην τέχνη της φωτογραφίας μου είχε πει: "Όλοι η φωτογράφοι περνάνε από την αφαίρεση σε κάποια φάση της ζωής τους". Ή κάπως έτσι τελοσπάντων (έχει περάσει και καιρός). Και επειδή αισθάνομαι να περνάω και εγώ αυτή τη φάση δεν μπορώ παρά να πω κάποια πράγματα για αυτή.

Μαθαίνοντας να αφαιρείς από τις εικόνες σου για να μπορέσεις να πεις αυτό που θέλεις, δεν είναι κάτι που "μαθαίνεται" σε κάποια σχολή ή κάπου αλλού. Είναι μια διαφορετική φωτογραφική γλώσσα που επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις όταν η συμβατική δεν μπορεί πλέον να σε καλύψει αισθητικά. Τι είναι αυτό που επιλέγεις να αφαιρέσεις και γιατί το κάνεις; Γιατί αυτό και όχι κάτι άλλο; Ένα σωρό ερωτήματα γεννιούνται στο μυαλό του πειραματιζόμενου δημιουργού τα οποία δεν απαντιούνται μόνο στη θεωρία, ούτε όμως μόνο στην πράξη.

Η αφαίρεση και ο πειραματισμός μπήκαν δυναμικά στη σφαίρα της δημιουργίας μου όταν άρχισα να αισθάνομαι ότι τα γνωστά "θέματα" μου είχαν τελειώσει. Βουτώντας βαθιά στη θάλασσα του πειραματισμού ανακάλυψα την άλλη πλευρά της φωτογραφίας. Αυτή που ο Man Ray περιέγραφε όταν έλεγε: "Δεν είμαι φωτογράφος της φύσης, αλλά της φαντασίας μου". Ο κόσμος λοιπόν μπροστά μου δεν είναι πλέον όπως φαίνεται, αλλά όπως νομίζω εγώ ότι τον βλέπω. Όπως ένας έφηβος που όλα του φταίνε γιατί κανείς δεν βλέπει τον κόσμο όπως αυτός. Αυτό είναι λοιπόν το στάδιο της αφαίρεσης και του πειραματισμού; Η φωτογραφική εφηβεία; Το στάδιο στο οποίο σταματάς να το "παίζεις" σοβαρός και ανοίγεις όλη τη γκάμα της δημιουργικότητάς σου;

Αν είμαι σε αυτή τη φάση τότε σίγουρα περνάω την τρίτη εφηβεία μου. Η πρώτη ήταν στη γνωστή ηλικία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η δεύτερη, λίγα χρόνια πριν, καλοκαίρι, στο γνωστό νησί του Αιγαίου, σαφώς διαφορετική από την πρώτη αλλά με πάθος για τη ζωή και για τον κόσμο της Τέχνης που θέλαμε να ανακαλύψουμε. Και τώρα αυτό. Πιο ώριμα και με άλλα πράγματα στο μυαλό, έχοντας κρατήσει από τις δύο πρώτες τα καλύτερα, συνεχίζουμε να δημιουργούμε με νέα ματιά. Με αυτή που κάνει κάθε έφηβο να γυαλίζει το μάτι του.

Τα Χριστούγεννα... αλλιώς!

Κοιτάζοντας προς το μέλλον